17-րդ դարում ստեղծված այս հսկայական, երեք եւ երեքուկես մետր չափսի վուշե վարագույրը Վատիկանի հավաքածուինն է։ Սա, ըստ էության, եկեղեցու Սուրբ Սեղանը ծածկող վարագույր է։ Հինկտակարանային ծեսերի նկարագրություններից մեզ հայտնի այս պարագայի շնորհիվ կարելի է անմիջապես տարբերել հայկական եկեղեցին ցանկացած ուրիշից։
Կաթոլիկ եկեղեցիների նմանությամբ՝ հայկական եկեղեցիներում եւս չկա իկոնոստասիս՝ Սուրբ Սեղանը հավատացյալներից փակող պատ։ Այդուհանդերձ, ուղղափառ եկեղեցիների նման, Սեղանը երբեմն ամբողջությամբ ծածկված է լինում մարդկանցից։ Դա իրականացվում է երկու վարագույրի օգնությամբ, որոնք փակվում կամ բացվում են՝ կախված ծիսակատարությունից։
Պատնեշի դեր կատարող վարագույրն ասկետիզմով աչքի ընկնող հայ եկեղեցու սակավաթիվ պերճություններից է։ Դրա մակերեսին հաճախ պատկերում են նորկտակարանային տեսարաններ. Վիտորիանոյում ցուցադրվող վարագույրին կարելի է տեսել Երուսաղեմի սրբավայրերը եւ դրվագներ Հիսուսի կյանքից։ Երբեմն հանդիպում են նաեւ զուտ հայկական սյուժեներ, օրինակ՝ Տրդատ Գ Մեծ արքայի մկրտությունը, ում Հայաստանը պարտական է պատմության մեջ առաջին քրիստոնյա երկիրը լինելու պատվով։
