Գլուխկոտրուկ
Երկու քույրերը՝ ունենալով հայ տատիկ, ծնվել են բազմապիսի ակունքներով ընտանիքում, որ սփռվել է աշխարհով մեկ՝ կրելով արտագաղթի իրար հաջորդած ալիքների ցնցումները, մեծացել առավել ռուսական, քան հայկական մշակույթում, եւ երբեք չեն հաճախել սփյուռքի ավանդական հաստատությունները, առավել եւս կապ չեն ունեցել հայկական համայնքի հետ։ Չնայած այդ ամենին, կարողացել են շատ անձնական վերադարձ կատարել դեպի իրենց արմատներին: Վերադարձ՝ միահյուսված հազար անգամ վերածնված, փոփոխված եւ փառաբանված ընտանեկան հուշերից, կինեմատոգրաֆիական ու լուսանկարչական հղումներից (Տարկովսկին եւ իր պոլարոիդով արված ակնթարթային լուսանկարները), «անարդարացիորեն» մոռացված պոեզիայից (Խոդասեւիչը. նրանց արտադրանքը ոգեշնչված է նրա պոեմներից մեկով՝ Orpheus Standing Alone) եւ վառ երեւակայությունից։ Իրենց ծագման գլուխկոտրուկը վերակառուցելու եւ հայությունը (այս բառը, բնավ, չեն սիրում կիրառել) կոփելու իրենց յուրատիպ, շատ անձնական եւ փնտրած-գտած ձեւն է:
«Ինձ համար հայությունս վերագտնելը ավելի շատ վերակառուցման է նման։ Ես շատ բան չգիտեմ տատիկիս ու նրա քույր-եղբայրների մասին, նրանք մահացել են, երբ ես դեռ շատ երիտասարդ էի։ Ուստի ես ստիպված եմ եղել ի մի բերել այն պատմությունների բեկորները, որ անընդհատ ծամծմվում էին իմ ընտանիքում,- բացատրում է Աննան՝ ավելացնելեվ,- սա ինքնության անհատական որոնում է, բայց նաեւ՝ արտիստական։ Որոնում՝ այն պատմությունների մեջ, որ մեզ պատմել են եւ այն, ինչ ի սկզբանե ունենք մեր մեջ, այն, ինչ անում ենք դրա հետ այսօր եւ ինչպես է դա առնչվում նրա հետ, թե ինչ ենք մենք»։ Այսպիսով՝ ճշմարտության որոնում, որը հնարավորություն է տվել երկու քույրերին գտնել իրենց. «Խոսքը գնում էր որպես անձ կայանալու մասին՝ որպես հայերի թոռնուհիներ, բայց նաեւ եւ հատկապես՝ որպես արտիստներ։ Հարգանքի տուրք մատուցելու այն ազդեցություններին, որոնք ի վերջո ակնհայտորեն հերհատուկ են մեզ։ Այդ ազդեցությունները մեզ հնարավորություն են տալիս առանձնահատուկ մշակույթ ունենալ եւ ավելի ինքնատիպ ճաշակ»։
