Submitted by A.Yeghiazaryan on Tue, 05/26/2015 - 16:25
«Պապս շատ զուսպ մարդ էր, «երկաթյա», խոժոռ, ոչ մի կերպ չեմ կարողանում մտաբերել նրան ժպտալիս կամ ծիծաղը դեմքին, հիշում եմ միայն, որ թղթերի մեջ խառնված, գրիչը ձեռքն ինչ-որ բաներ էր գրում ու «երկաթյա» այս մարդը գրելիս լացում էր, գրում էր ու արցունքները հոսում էին»,- իր սասունցի պապի՝ Շառոյի Ղուկասի մասին պատմում է երգահան Մարինա Թագակչյանը:
Չգիտեի՝ պապս ինչ էր գրում, բայց գրում էր ու արցունքները հոսում էին
Submitted by A.Yeghiazaryan on Mon, 05/25/2015 - 10:15
«Իսկապես դժվար է պատկերացնել անգամ, թե ինչերի միջով են նրանք անցել: Ես մեծացել եմ նրանց տեսած վայրագությունների մասին պատմություններով՝ ցեղասպանության եւ զոհերի մասին գրեթե շոշափելի դարձած հիշողություններով պարուրված: Դեռեւս պատանեկության տարիներին քաջատեղյակ էի մեզ հետ կատարված սարսափելի իրադարձություններին, եւ այս հանգամանքն ինձ նույնիսկ ավելի վճռական է դարձրել՝ արժանապատիվ ապագա կերտելու եւ իմ գոյության կարեւորությունն ապացուցելու հարցում»:
Այս հանգամանքն ինձ նույնիսկ ավելի վճռական է դարձրել իմ գոյության կարեւորությունն ապացուցելու հարցում
Submitted by A.Yeghiazaryan on Sat, 05/16/2015 - 21:51
Դուդուկահար Ջիվան Գասպարյանն ասում է` մեզանից յուրաքանչյուրի սրտում էլ վիշտ կա, բայց դրա համար չպիտի լացենք, հակառակը` պիտի շարունակենք ապրել: «Հողի վերքերը բուժվում են, սրտի վերքերը չեն բուժվում»,- իր գրած երգերից մեկի տողերն է մեջբերում: Դուդուկը փոխեց նրա կյանքը: Դուդուկը նրան դարձրեց աշխարհահռչակ: Նա իր դուդուկի մեղեդիով աշխարհին ներկայացրեց հայերի չսպիացող վերքերն ու ապրել-արարելու շնորհքը:
Դուդուկն ինձ փրկեց, երբ սկսեցի դուդուկ նվագել, կյանքս փոխվեց
Submitted by A.Yeghiazaryan on Fri, 05/15/2015 - 12:44
«Մենք հպարտ ենք մեր մեծ մորաքույր Սյուզեն Ուելթի Օրվիսով,- ասում է տորոնտոյաբնակ Նենսի Մուրը,- նա հազարավոր հայ եւ հույն երեխաների է փրկել կոտորածից, բայց շատ քչերը գիտեն նրա անունը»։
Submitted by A.Yeghiazaryan on Sun, 05/10/2015 - 21:43
«Մեզ համար ցեղասպանությունը մի օր չէ, դա մեր կյանքն է կամ մեր կյանքի մեծ մասն է: Ինձ համար ապրիլի 25-ն ավելի կարեւոր օր է, եւ մենք` հայերս, պիտի առաջ էրթանք»,- ասում է ավանգարդ ֆոլկ արտիստ Արտո Թունչբոյաջյանը:
Կարեւորն այն է, թե մարդիկ ինչպես են պահում ազգի անունը
Submitted by A.Yeghiazaryan on Sun, 05/10/2015 - 20:57
«Վերջ, հայ երեխաներն այլեւս չեն մահանա։ Կանաչին ծի՜լ է տվել», – այդպես էին ասում մանկատան դաստիարակները, երբ Թուրքիայում գարուն էր բացվում՝ ակնարկելով հայկական խոհանոցի՝ բոլոր կերակուրները կանաչիի մեծ քանակությամբ համեմելու առանձնահատկությունը: Այս հեգնանքի շնորհիվ այդքան էլ սարսափելի չէր նայել այն ամենին, ինչ տեղի էր ունենում շուրջբոլորը։ 1915-ին սովը խոտը վերածեց առօրյա ճաշի որբանոցի սաների համար, որոնց թվում էր նաեւ Սեդա Գալոյանի պապիկը։
