Եզդի երեխաները փախստականների ճամբարում
|
100 LIVES- Ի՞նչ դեր է կատարում հայկական դիվանագիտությունը Մերձավոր Արեւելքի ճնշված փոքրամասնությունների պաշտպանության գործում եւ ի՞նչ է անում զանգվածային հանցագործությունների կանխարգելման համար։
Ֆ.Կ.- Եթե խոսում ենք այն ողբերգական դրությանից, որում հայտնվել են Իրաքի եզդիները եւ, ընդհանուր առմամբ, Մերձավոր Արեւելքի քրիստոնյաները, ապա Հայաստանն այստեղ կարողացել է ասել իր խոսքը։ Պետության գործողությունները ես կորակեի իբրեւ «հեղինակության դիվանագիտություն», քանի որ դրանք դեռեւս որոշիչ բեկում չեն մտցրել Հայոց ցեղասպանության ու դրա վնասների փոխհատուցման բանավեճում, թեպետեւ այդ ուղղությամբ առավել քան բավարար աշխատանք է տարվել։
Հայկական ողբերգության հարյուրամյակի տարում Հայաստանի կառավարությունն ու դիվանագետները զգալի ջանքեր են ներդրել (որոնք աննկատ չեն անցել) ՄԱԿ-ի Մարդու իրավունքների հանձնաժողովում ցեղասպանության կանխարգելման միջոցների ամրապնդմանն ուղղված բանաձեւի ընդունման գործում։ Բանաձեւն ընդունվել է 2015թ. մարտի 23-ին առանց քվեարկության` միահամուռ։ Անցյալում է արդեն Արեւմուտքի եւ երեք երկրների՝ Կուբայի, Ռուսաստանի եւ Պակիստանի միջեւ կոշտ քաղաքական պայքարը։ Վերջիններիս կտրականապես չէր բավարարում տեքստի նախնական տարբերակը, որում նկարագրվում էր բավականին խնդրահարույց եւ վիճելի դրույթ՝ պաշտպանության իրավունքը։ Այն կարող է մեկնաբանվել իբրեւ իրադարձություններին ինքնուրույն միջամտության թույլտվություն այն դեպքում, երբ մյուսները չեն կատարել իրենց պարտավորություններն ու չեն կարողացել կանխարգելել հանցագործությունները։
Այս բանաձեւը նախապես ներկայացված չի եղել Գլխավոր ասամբլեային, ուստի դրա դրույթներն իրավականորեն պարտադիր չեն կատարման համար եւ նորմատիվ բնույթ չեն կրում։ Այնուամենայնիվ, այս տեքստը մեկ այլ կարեւորագույն նշանակությունն ունի. նախաբանի կետերից մեկն ասում է, որ պաշտոնական ժխտումը կամ ցեղասպանության արդարացման փորձը վնաս է հասցնում անպատժելիության դեմ պայքարին, խոչընդոտում հաշտեցմանը եւ ցեղասպանության կանխարգելման ջանքերին։